Onderwerp: Onvermogen relatie op te bouwen?

Draaiboeken en regels die aansluiten bij de culturele norm geven de andere persoon ook houvast. Het kan erg bedreigend zijn als je heel impulsief gaat zijn, want de ander kan daar totaal niet op voorbereidt zijn of aan toe zijn.

Als je later in een relatie meer impulsief bent dan is het meestal al duidelijk waar de grenzen zijn van dat impulsieve gedrag, dus dat maakt het een stuk minder bedreigend dan tijdens een van de eerste dates. De andere persoon weet dan nog niet of dat het voorportaal is van stalker-gedrag en kan ook beter inschatten wanneer je bepaald impulsief gedrag vertoont.

Aan de andere kant kun je als vrouw volgens mij wel een stuk meer maken. De norm voor een man is dat hij stoïcijns moet zijn, dat vrouwen geen bedreiging voor je mogen zijn en dat je altijd in moet zijn voor sex, dus zal een man minder snel boos worden als een vrouw buiten de lijntjes kleurt. Maar dan nog kan het mannen afschrikken die je gedrag wel accepteren als je het rustiger opbouwt/laat merken.

Een mogelijk alternatief is trouwens 'vraag cultuur.' De standaard manier hoe de meeste mensen daten is 'gok cultuur' waarbij ze ongevraagd iets doen, kijken hoe de ander reageert en dan maar weer wat proberen. Dit werkt niet alleen best aardig voor sociaal capabele mensen, maar veel mensen vinden dat zelfs heel prettig. Sterker nog, wederzijds elkaar goed aanvoelen zien ze vaak als 'een klik' en zien ze als de basis voor een relatie.

Voor autisten en anderen die sociaal zwak zijn is dit natuurlijk een stuk lastiger. Een alternatief is dan om heel expliciet te zijn en van te voren te vragen of je iets mag doen. Overigens kan dit ook weer heel bedreigend zijn, want je zet de ander dan natuurlijk wel voor het blok. Die persoon moet dan wel voldoende assertief zijn en er ook goed mee kunnen omgaan wanneer de verwachtingen uit elkaar lopen.

Het is allemaal errug lastig...

Hoi,

Als man is dit ook erg herkenbaar, ik heb er hier wel vaker over geschreven.

Lichte Asperger/autisme is voor mij een aan zekerheid grenzend vermoeden. Vooral bij dit onderwerp speelt het op een groteske manier op.

Aan de ene kant is er het verlangen, aan de andere kant de moeite om er mee om te gaan als het echt wordt.

Vaak ga ik te langzaam en kom ik in een soort vriendschap terecht, die "veilig" is maar ook onbevredigend, dan ga ik weer te snel en jaag ik ze weg.

De subtiele tussenweg vinden en "tussen de regels door lezen" vind ik erg moeilijk. Als ik bijvoorbeeld een vrouw mee uitvraag en ze antwoordt iets dat lijkt op: "wat leuk dat je aan me denkt, ik heb dan andere plannen, maar een volgende keer ga ik graag met je mee", vat ik dat letterlijk en positief op, terwijl het over het algemeen een beleefde afwijzing schijnt te zijn.

Als ik ergens inrol weet ik me er vaak toch weinig raad mee, waardoor ik me steeds meer afvraag wat ik nou eigenlijk wil en of het zin heeft om het voor de zoveelste keer te proberen. Kennis en ervaring lijken niet echt te helpen, eerder omgekeerd.

Ik denk dat iedereen (ook niet-autisten) op zijn/haar manier worstelt met dit onderwerp, dat vaak zijn eigen weg lijkt te willen vinden...

Ik weet niet of je op medeleven of advies zit te wachten, alleen denk ik dat het raadzaam is om je levensgeluk er niet door in de weg te laten staan en de dingen te doen die jij leuk/waardevol vindt.

Het geluk in jezelf vinden en niet afhankelijk te laten zijn van iets of iemand anders is denk ik het hoogste wat je kunt bereiken. Dan kun je ook van waarde zijn voor iemand anders en elkaar versterken (wat natuurlijk ook een advies aan mezelf is ).

Succes in ieder geval.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Hey Nomi, dat begrijp ik goed hoor, dat je een draaiboek niet ziet zitten.
Het is ook niet vol te houden. Maar ik heb wel standaardvragen en zinnetjes en anekdotes die ik kan vertellen als het gesprek stilvalt. Het is wel fijn om die achter de hand te hebben.

Ben nu een tijd aan het tinderen en gisteren een eerste date gehad. Dat was erg gezellig en positief. Het gaat 'm denk ik niet worden (hij heeft een sterke kinderwens en ik niet) maar ik kijk er met een positief gevoel op terug.

Ik ben nog vrijgezel Vrouwenauti en heb geen kinderwens.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Dat verhaal dat Asperger extreme masculiniteit is .. ik heb het vaker gehoord. ja. Mijn vriendin die psychotherapeut is, zegt dat alle mannen een beetje autistisch blijken wanneer de tests 'krap' genoeg worden afgesteld.

Toch vind ik het wel een gek idee dat enige mate van autisme de norm zou zijn. Als we naar onze nauwste verwanten kijken, de chimpansees, zie je daar nu juist dat de mannen voortdurend bezig zijn met politiek en allianties. En er zijn ook veel wetenschappers die denken dat mensen hun grote brein hebben ontwikkeld om sociale reden: als je sociaal slim bent en anderen weet af te troeven, krijg je meer voor elkaar in het leven.

Aangezien mensen toch ook wel heel sociale dieren zijn, vind ik het dus niet zo logisch dat een mate van autisme de standaard is.

Over die man-vrouwverschillen. Tja het wordt gezegd dat meisjes meer worden gedwongen om sociaal te zijn. Deels is dat zo, anderzijds zie je bij meisjes met autisme toch ook wel andere interesses: dieren, klassieke literatuur. Kortom interesses die toch ook, maar met een omweg, zijn gericht op contact. Terwijl bij jongens en mannen met Asperger eerder een interesse in bijv. techniek op de voorgrond staat.