Onderwerp: Open dagboek voor conversatie.

Ik kwam deze net tegen:
i.pinimg.com/originals/b1/18/a0/b118a0f1...8ab912dcb6f7c3a4.jpg
Vind hem wel mooi.

Bedankt voor jullie reactie's,

Afgelopen nacht heb ik amper slaap gehad en heb ondertussen vandaag een hele drukke dag gehad in de tuin en bij een aantal tuincentrums. Desondanks gaat het best wel goed vandaag maar ben nu wel verschrikkelijk moe. Ik kom dan morgen ook even terug met een uitgebreide reactie wanneer ik een goede nachtrust heb gehad.

In elk geval bedankt voor de tips !

Langzaam maar zeker begin ik mijn draai te vinden in het leven maar moet nog veel leren. Wel ben ik erg blij met dit forum nu en begin steeds meer mij op mijn gemak te voelen. De discussies die gaande zijn, onderwerpen die mij aanspreken, tips en advies wat ik kan gebruiken, de leden zelf die in de jaren zijn verandert..... ja ik heb het hier fijn nu.

Ik probeer heel voorzichtig soms mee te reageren in andere onderwerpen behalve mijn dagboek, maar moet er op letten dat als ik moe ben niet teveel ga reageren. Ik hoop dat jullie de aankomende jaren gaan meemaken dat ik weer aan het werk ga en weer vrienden krijg (leef nu letterlijk extreem vereenzaamd) en hoe ik daarmee leer omgaan. Uiteraard zal ik hier nog wel in de toekomst hulp bij nodig zijn, maar wete nu dat ik hier hulp kan vinden en accepteren.

Ik hoop dat sommigen van jullie weten wie ik in het verleden was en hoeveel vooruitgang ik al geboekt heb. In die jaren daarna ben ik hier op het forum dan ook nog met regelmaat gaan meelezen maar voelde mij toen nog niet op de juiste plek. Nu..... ik voel mij hier zo goed en vertrouwt! Het voelt nu heel fijn om met jullie mijn ervaringen te kunnen delen en openlijk te spreken over mijn autisme. Ik ben het geduld en de openheid hier zeer erkentelijk naar mij toe.



Liefs,
De muzikale autist.


PS: Heelrijk om te schrijven met overzicht zonder extreme verwarring.

De laatste twee weken zit ik tegen en over mijn grens te werken van overprikkeling. Ik probeer contact te maken op een positieve manier maar merk dat er vaak de klad in komt en dat het niet meer lukt. Het begon dan ook weer een chaotische bende te worden en wis dan wel weer mijn berichten omdat ik er zelf ook spijt van heb en besef dat ik dan weer helemaal doordraai/doordraaf in gedachten.

De grens herkennen en weten wanneer ik moet stoppen blijft een lastig onderdeel maar hoop daar nu binnenkort hulp bij te krijgen. Ik heb dan ook weer een uitnodiging gekregen bij de forensische psychologie. De reden dat ik daar heen mag is op eigen verzoek omdat die mensen een stuk stugger en adequater zijn. Meer lijnrecht bespreken van wat er mis is en sneller handelen daarop.


Zelf hoop ik een aantal dingen:

Ten eerste zit ik nog om de haverklap te worstelen met mijn PTSS, de laatste weken weer veel nare dromen en overdag ook weer teveel gedachten aan alles. Er ontstaat dan weer veel angst bij mij en woede/onmacht. Ik weet dat nu wel binnen mijzelf te houden zonder daar over te spreken op het forum en dat zie ik als zeer positief.

Mijn tweede wens ik hulp bij mijn autisme en met iemand spreken die mij daarbij kan helpen om er beter mee om te gaan, ik zit nog met veel vragen te worstelen en merk dat ik ook vreselijk veel moeite heb om mensen uit elkaar te houden. Ik herken de namen dan slecht en wete niet meer wie wie is op den duur, alles gaat door elkaar en bij extreme uitputting zak ik gewoon weer weg in mijn zintuigen. Ik ben dus hulp nodig bij basale dingen om rust te houden en veel beter leren omgaan met overprikkeling. Voor nu heb ik alleen maar drank en/of medicatie om tijdelijk te remmen. Helaas is het gevolg ook weer totale chaos op den duur.

Mijn epilepsie blijft een ellende en weet dat ik het heb, toch blijf ik mijzelf overtuigen dat het niet zo is en stop dan weet met de medicatie als het goed gaat. Maar het gevolg is dat ik de laatste weken toch weer meer aanvalletje's begin te krijgen met flinke bewustzijnsdaling. Waarneer ik over de grens van overprikkeling ga en wegzak in mijn zintuigen volgt er uiteindelijk wel een epileptische aanval. Ik moet dat beter leren te accepteren en medicatie trouw worden. Het nadeel is dat als ik daar aan toegeef dat ik dus geen auto meer mag rijden terwijl ik overdag vrijwel geen last heb.

Verder heb ik nog steeds last van een DIS persoonlijkheid, ik verander soms extreem in mijn gedrag en dat is niet op een prettige manier. Het voelt voor mij als een intern gevecht met mijn extra persoonlijkheid die opspeelt als ik het zelf niet meer trek. Welliswaar mag ik niet spreken over een echte DIS diagnose, maar het heeft er wel sterke neiging naar en besef hoe dat komt. Het remmen in gedachten en niet kunnen uitspreken van wat ik ben zorgt voor uitbarstingen die zich manifesteren als een zeer hardnekkig irritant persoon die boos is.

Ook ben ik nog steeds vreselijk aan het worstelen hoe ik met de wereld moet omgaan en wat goede en slechte reacties zijn zonder deze drowna blank te schieten (eerst nadenken voordat ik iets typ) ik blijf vergeten dat gedachten en dingen verwerken niet gelijkstaan aan de werkelijkheid van wat ik denk of wil, maar vergeet dat het verwerkingsproces niet openbaar hoort te zijn.

Al met al heb ik nog een lange weg te gaan en moet echt nog keihard werken aan mijn problemen om er grip op te krijgen en weer volledig terug te komen zoals ik ooit deels was en daarbij een nieuwe invulling geven aan wie ik wil zijn. Zelf vind ik het dan ook spijtig dat ik soms nog in verwarrende tal begin te spreken en te denken terwijl dit niet nodig zou zijn en ik daarbij mensen tegen het harnas injaag wat totaal tegen mijn wens ingaat.

Ik heb een afspraak gemaakt met de beheerders en zij wissen direct alles als ik weer de grens voorbij ben zonder uitleg, maar ik ga zelf er ook nog beter op letten dat ik veel eerder moet stoppen en wellicht dat ik mijzelf een avond klok moet geven dat ik niet meer laat in de avond ga reageren. Het is jammer dat ik wel de goede intentie heb en bij tijden goed functioneer maar dat ik soms ook nog totaal stuurloos ben en in onmacht woede uit wat ik helemaal niet wil en waar ik mij ook diep voor schaam.

Mijn oprechte excuses aan iedereen die ik het ongemakkelijk heb gemaakt de laatste weken en mijn uitingen/beschuldegingen die totaal niet gepast zijn geweest.


Met hartelijke groet,
Een steeds beter wordend project.

Ik neem mij nu voor om slechts nog mijn persoonlijk dagboek te gebruiken voor de dingen die ik graag van mij af wil typen en dit open dagboek voor als ik vragen heb. Ik ga dan ook geen gebruik meer maken van de chat omdat dit mij veel te lastig is en ik daar 9 van de 10 keer overspoelt weg kom met een hoop verwarring.

Ik wil ook niet meer reageren op andere onderwerpen omdat het mij te lastig is en ik daar gewoon nog niet aan toe ben, het kost nog teveel energie en mijn omgangsvormen zijn nog dermate beperkt dat via forums voor mij reageren nog ene stap te ver is op dit moment. In mijn dagelijks leven gaat het nu zeer goed, op eergisteren na dat ik echt totaal uitbarsten midden in de nacht naar mijn buurman toe in een autistische fiep. Gelukkig zijn zij daarvan goed op de hoogte en negeren ze het compleet (het is niet negatief aanvallend wat ik doe, maar meer het uiten van zorgen).

Ook wil ik in dit dagboekje toch proberen meer vragen te stellen over autisme en hoe Dara mee om te gaan, velen van jullie hebben hier al hulp bij gehad of hebben dat nog. Jullie hebben meer ervaring en zie ook in dat het jullie makkelijker af gaat dan mij. Ik wete alleen nog niet zo goed hoe en wat ik moet vragen.

Wel weet ik dat ik zere veel hulp ervaar aan dit forum op dit moment en het nu ook beter past bij mij. Toch merk ik nog wel duidelijk de verschillen op tussen mijn klassieke autisme en asperger. Soms maakt dat het ook lastig omdat ik eerst altijd was in de gedachte dat mensen zich niet moeten aanstellen, maar ergens zelf zo verschrikkelijk vast loop dat ik mij schaam voor mijn problemen. Ik wete ook dat ik echt heel veel last van autisme heb en het niet makkelijk is voor mij.

Zo zijn mijn zintuigelijk overprikkelingen een grote belemmering voor een "normaal" leven en worstel daar enorm mee. Helaas besef ik ook dat er gewoon geen medicijn is wat mij beter kan maken maar hopelijk bestaat er wel iets ter ondersteuning voor mij. Zij het niet dat mijn ervaring leert dat het extreem lastig is om medicatie te krijgen.

Mijn grootste verdriet zit er nu in dat mijn klassieke autisme dus welvoegelijk de grote problemen geeft maar door het hoog-funktionerende dit zich niet uit naar de wereld toe. Het spiegelen en berekenend antwoorden is dan ook een automatische geworden en zorgt er helaas ook voor dat ik daardoor niet weet wie ik ben. Dat is ook mijn intern gevecht wat ik DIS noem, het zijn voor de wereld wat verwacht wordt van mij maar zelf niet zijn wie ik ben. Die twee dingen uit zich dan ook bij mij in twee persoonlijkheden.

Het laatste half jaar ben ik echt heel druk bezig om mijzelf bij elkaar te krijgen en invulling te geven aan wat en wie ik ben, maar ik weet dat nog niet goed en loop ook were tegen problemen aan dat ik veel nog niet durf. Zo wil ik dolgraag naar museums of openlagen van wetenschap en dergelijke omdat het mij aanspreekt, maar ik durf gewoon niet alleen door de wereld heen te gaan en verdwaal dan letterlijk op den duur.

Vele dingen kosten mij ook een hoop energie en heb van de wek heel kort 2 minuten geprobeerd te praten met mijn moeder dat ik gewoon niet naar een restaurant wil en dat ze mij daar niet blij mee maakt. Iemand gaf mij de tip om dat eerlijk te zeggen en heb dat geprobeerd, of ik echt duidelijk ben geweest weet ik nog niet om dat ik niet letterlijk durfde te zeggen dat ik door mijn autisme dat gewoon niet trek. Toch probeer ik dus wel advies hier aan te nemen en daar iets mee te doen, ik weet ook wel dat ik veel dingen moet veranderen en begrijp ook wel dat het anders moet. Het blijft slechts erg lastig om te lezen hoe je met autisme moet omgaan en het dan vervolgens in de praktijk te brengen.

Hoi Project,
Ik denk dat je de laatste tijd wat veel van jezelf vraagt. Je toonde alvast heel veel empathie met je buur door mee te gaan naar het ziekenhuis en zo... zo'n dingen maken je een waardevol mens met een goed hart. Als ik jou was, zou ik gewoon doen wat goed voelt en niet proberen om alles ineens te veranderen. Ik ben woensdag naar een raar concert geweest en ik voel daar nog altijd de effecten van, ik kan mij voorstellen, als ik dat voor had gehad met mijn buur, dan was ik ook een week van mijn melk geweest.

Naarmate ik veel meer tegen mijn grenzen aankom merk ik ook dat ik toch automatisch weer ingrepen doe zodat het iets makkelijker is voor mij. Zo loop ik nu al ene dikke week met een zonnebril in de winkels op en dat bevalt mij extreem goed, zij het niet dat mijn moeder daar anders over dacht.

In de kwantum reageert ze ineens in de drukte dat ik mijn zonnebril moest afdoen omdat de zon niet binnen schijnt. Vervolgens zijn er mensen die opkijken en een vrouw die er om moest lachen, op dat moment gaat er ene golf van frustratie door mij heen en kan het dan niet uiten. Dat soort dingen blijven borrelen en het hoopt op den duur allemaal weer op. Het gevolg is weer een soort uitbarsting (dat zou muziek moeten zijn) en typ er dan ook maar op los op een bepaald punt zoals nu.

Ik merk dat ik de sterke behoefte heb om mij te uiten en mijn verhaal te doen, maar het voelt in de echte wereld buiten dit forum om verschrikkelijk angstig. Hier is het nu veilig en weet nu dat ik niet buiten de boor val, maar het echte leven is nog zo moeilijk en probeer maar te vechten om te voldoen aan de wensen. Wat ik ook weet is dat ik hoe dan ook niet kan voldoen aan die wensen.

Mijn moeder klaagt al jaren over mijn dag en nacht ritme en blijft maar "zeuren" dat ik op tijd van bed af moet en noem het maar op. Ik blijf maar herhalen dat ik niet zonder slaap kan functioneren en haar reactie is dan dat zij ook altijd slecht slaapt en er ook gewoon weer vanaf gaat. Maar het wil maar niet duidelijk worden dat als ik geen slaap heb of geen rust krijg dat ik lichamelijk heel erg ziek ga worden.

Als ik slecht slaap en overdag van alles moet doen dan begint mijn beeld te veranderen en mis diepte op den duur, alles begint te trillen, krijg hele heftige oorsuizen en vreselijke hoofdpijn. Alles op mijn lichaam voelt aan als steken van zenuwen die geïrriteerd zijn en ben echt heel erg ziek aan het worden dan. Ik weet dat als ik doorga dat ik dan uiteindelijk moet gaan slapen hoe dan ook, maar ik krijg dan ook een epileptische aanval. Ik weet dat ik dit duidelijk moet aangeven allemaal, maar ik kan dat nog niet in het echte leven en weet nog niet hoe ik dat moet doem.

Er is zoveel waar ik tegen aan loop en waar ik problemen ervaar en blijf maar keihard vechten om "normaal" te zijn. Maar met regelmaat barst ik ook gewoon in huilen uit dat ik het liefste weg ga uit het leven en ik denk dat het wel genoeg is (wat ik pertinent weiger om te doen).

De laatste maanden boek ik enorm vooruitgang en begin steeds socialer te worden en steeds beter uit mijn woorden te komen, ik begin ook voor mijzelf meer serieus te worden en wil ook echt een persoon zijn en geen spiegel. Toch is het een enorm gevecht en levert het enorm veel spanning op.

Maar ik kom van heel ver en ben toch trots op mijzelf dat ik er alles aan doe om goed te zijn. Ik ik heb al zoveel minder gepiept de laatste maanden en begin steeds beter het onder controle te krijgen nu ik leer te schrijven en van mij af begin te praten. En natuurlijk draai ik nu allemaal muziek op mijn koptelefoon wat mij rustig maakt en naarmate ik verder typ merk ik ook dat de muziek steeds feller en harder moet. Maar ik boek vooruitgang en begin steeds beter in mijn fel te zitten.

Wat uit ook wete is dat ik wel jaloers ben op vrijwel iedereen hier, vanuit mijn perspectief is jullie leven mooi en zou graag ruilen. Hmmmmm vanuit jullie kant ziet het er waarschijnlijk 100% anders uit.

Project schreef : De laatste maanden boek ik enorm vooruitgang en begin steeds socialer te worden en steeds beter uit mijn woorden te komen, ik begin ook voor mijzelf meer serieus te worden en wil ook echt een persoon zijn en geen spiegel. Toch is het een enorm gevecht en levert het enorm veel spanning op.

Maar ik kom van heel ver en ben toch trots op mijzelf dat ik er alles aan doe om goed te zijn. Ik ik heb al zoveel minder gepiept de laatste maanden en begin steeds beter het onder controle te krijgen nu ik leer te schrijven en van mij af begin te praten. En natuurlijk draai ik nu allemaal muziek op mijn koptelefoon wat mij rustig maakt en naarmate ik verder typ merk ik ook dat de muziek steeds feller en harder moet. Maar ik boek vooruitgang en begin steeds beter in mijn fel te zitten.

Wat uit ook wete is dat ik wel jaloers ben op vrijwel iedereen hier, vanuit mijn perspectief is jullie leven mooi en zou graag ruilen. Hmmmmm vanuit jullie kant ziet het er waarschijnlijk 100% anders uit.

Dat jaloers zijn en willen ruilen met een ander kun je best ook aan werken om niet meer te doen. Jaloezie is een kanker. En van waaruit ik het kan waarnemen sta jij hoger op mijn lijst met mensen waar ik zou willen mee ruilen dan sommige anderen...