De laatste twee weken zit ik tegen en over mijn grens te werken van overprikkeling. Ik probeer contact te maken op een positieve manier maar merk dat er vaak de klad in komt en dat het niet meer lukt. Het begon dan ook weer een chaotische bende te worden en wis dan wel weer mijn berichten omdat ik er zelf ook spijt van heb en besef dat ik dan weer helemaal doordraai/doordraaf in gedachten.
De grens herkennen en weten wanneer ik moet stoppen blijft een lastig onderdeel maar hoop daar nu binnenkort hulp bij te krijgen. Ik heb dan ook weer een uitnodiging gekregen bij de forensische psychologie. De reden dat ik daar heen mag is op eigen verzoek omdat die mensen een stuk stugger en adequater zijn. Meer lijnrecht bespreken van wat er mis is en sneller handelen daarop.
Zelf hoop ik een aantal dingen:
Ten eerste zit ik nog om de haverklap te worstelen met mijn PTSS, de laatste weken weer veel nare dromen en overdag ook weer teveel gedachten aan alles. Er ontstaat dan weer veel angst bij mij en woede/onmacht. Ik weet dat nu wel binnen mijzelf te houden zonder daar over te spreken op het forum en dat zie ik als zeer positief.
Mijn tweede wens ik hulp bij mijn autisme en met iemand spreken die mij daarbij kan helpen om er beter mee om te gaan, ik zit nog met veel vragen te worstelen en merk dat ik ook vreselijk veel moeite heb om mensen uit elkaar te houden. Ik herken de namen dan slecht en wete niet meer wie wie is op den duur, alles gaat door elkaar en bij extreme uitputting zak ik gewoon weer weg in mijn zintuigen. Ik ben dus hulp nodig bij basale dingen om rust te houden en veel beter leren omgaan met overprikkeling. Voor nu heb ik alleen maar drank en/of medicatie om tijdelijk te remmen. Helaas is het gevolg ook weer totale chaos op den duur.
Mijn epilepsie blijft een ellende en weet dat ik het heb, toch blijf ik mijzelf overtuigen dat het niet zo is en stop dan weet met de medicatie als het goed gaat. Maar het gevolg is dat ik de laatste weken toch weer meer aanvalletje's begin te krijgen met flinke bewustzijnsdaling. Waarneer ik over de grens van overprikkeling ga en wegzak in mijn zintuigen volgt er uiteindelijk wel een epileptische aanval. Ik moet dat beter leren te accepteren en medicatie trouw worden. Het nadeel is dat als ik daar aan toegeef dat ik dus geen auto meer mag rijden terwijl ik overdag vrijwel geen last heb.
Verder heb ik nog steeds last van een DIS persoonlijkheid, ik verander soms extreem in mijn gedrag en dat is niet op een prettige manier. Het voelt voor mij als een intern gevecht met mijn extra persoonlijkheid die opspeelt als ik het zelf niet meer trek. Welliswaar mag ik niet spreken over een echte DIS diagnose, maar het heeft er wel sterke neiging naar en besef hoe dat komt. Het remmen in gedachten en niet kunnen uitspreken van wat ik ben zorgt voor uitbarstingen die zich manifesteren als een zeer hardnekkig irritant persoon die boos is.
Ook ben ik nog steeds vreselijk aan het worstelen hoe ik met de wereld moet omgaan en wat goede en slechte reacties zijn zonder deze drowna blank te schieten (eerst nadenken voordat ik iets typ) ik blijf vergeten dat gedachten en dingen verwerken niet gelijkstaan aan de werkelijkheid van wat ik denk of wil, maar vergeet dat het verwerkingsproces niet openbaar hoort te zijn.
Al met al heb ik nog een lange weg te gaan en moet echt nog keihard werken aan mijn problemen om er grip op te krijgen en weer volledig terug te komen zoals ik ooit deels was en daarbij een nieuwe invulling geven aan wie ik wil zijn. Zelf vind ik het dan ook spijtig dat ik soms nog in verwarrende tal begin te spreken en te denken terwijl dit niet nodig zou zijn en ik daarbij mensen tegen het harnas injaag wat totaal tegen mijn wens ingaat.
Ik heb een afspraak gemaakt met de beheerders en zij wissen direct alles als ik weer de grens voorbij ben zonder uitleg, maar ik ga zelf er ook nog beter op letten dat ik veel eerder moet stoppen en wellicht dat ik mijzelf een avond klok moet geven dat ik niet meer laat in de avond ga reageren. Het is jammer dat ik wel de goede intentie heb en bij tijden goed functioneer maar dat ik soms ook nog totaal stuurloos ben en in onmacht woede uit wat ik helemaal niet wil en waar ik mij ook diep voor schaam.
Mijn oprechte excuses aan iedereen die ik het ongemakkelijk heb gemaakt de laatste weken en mijn uitingen/beschuldegingen die totaal niet gepast zijn geweest.
Met hartelijke groet,
Een steeds beter wordend project.
Tot later.
PS: Bedankt iedereen, het heeft mij erg goed gedaan en ben weer verder dankzij het forum, haar leden en de beheerders. Normaal doet een ban mij niets, maar het raakt mij helaas dit keer wel en dat is dan terecht en een goede les voor mij. Sia - Never Give Up