Onderwerp: asperger en werk

Ik moet toegeven dat ik nogal tuk ben op opslag... bij de bank vroeg ik het altijd. Toen mijn manager eens zei of we eens een jaartje zonder opslag konden hebben, vertelde ik haar, dat ik nog altijd onder mijn niveau werd betaald, en dat ik geld nodig had om cadeautjes te kopen (vrij naar Raymond Van Het Groenewoud... ).
Mijn psychologe vroeg mij daarover eens naar mijn drijfveren. Ik vertelde haar dat geld hebben een vorm van autonomie en vrijheid geeft, zeker als je er veel minder van gebruikt dan je er van binnenhaalt.
Met de erfenis van mijn moeder kan ik mij permitteren om de rest van mijn loopbaan te gaan stempelen, dus kon ik ook rustig uitkijken naar een heel goed betaalde job, en met een gerust gemoed de overstap maken. Het mooiste cadeau dat ik van mijn moeder heb meegekregen, een hele hoop minder stress... Dankjewel, mama!

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Vragen om opslag, tsja. Als je genoeg verdient dan heb je die noodzaak niet zo lijkt me. Alhoewel sommigen nooit genoeg hebben.
Verder wanneer je merkt dat een collega met dezelfde job een stuk beter verdient dan jezelf en je vindt dat hij/zij het minder goed doet dan jezelf dan kan de schoen gaan wringen. Eigenlijk zou een systeem wat duidelijkheid geeft wat iedereen verdient en wanneer een hoop schelen of neigt dit weer te veel naar het communisme?
Ik ben stellig van mening dat een hele zwik mensen dik en dik overbetaald wordt.
Ook denk ik als je een salaris hebt van 130.000 per jaar (ik noem maar een dwarsstraat) waarom moet je dan zo nodig nog meer gaan verdienen. En als ik dan hoor iedereen krijgt er 2% bij en je hebt iemand met 28.000 in het jaar en iemand met 130.000 dan voelt dat ook niet helemaal eerlijk.
Ik heb zelf ooit een baan gehad waarbij mij gouden bergen werd beloofd, maar uiteindelijk bleef ik in het dal. Na herhaaldelijke gesprekken wist men mij te zeggen, hoe vaak moeten we dit gesprek nu nog voeren? Dat was een "stab in the back" Het vertrouwen was gelijk naar 0, ik voelde me echt in de maling genomen. Het is wel zo dat brutale mensen hebben de wereld. Die nederigheid en hopen op eerlijkheid is echt asperger dingetje zou ik bijna zeggen.

Gemiddeld inkomen

Het gemiddelde inkomen wijkt af van het modaal inkomen. In 2014 was het gemiddelde inkomen, op basis van 16.504.025 personen, € 23.200 per jaar. Dit omvat inkomen uit arbeid, inkomen uit eigen onderneming, uitkering inkomensverzekeringen en uitkering sociale voorzieningen (met uitzondering van kinderbijslag). Dit ligt zo laag doordat er ook een groot deel van de bevolking niet werkt of geen inkomen geniet. Het gemiddelde inkomen van de werkzame beroepsbevolking (dit zijn 7.688.000 personen, in 2014) is € 36.900 per jaar. Het gemiddelde inkomen van de niet-werkzame beroepsbevolksing (dit zijn 5.224.000 personen, in 2014) is € 19.000 per jaar. Dit zijn mensen met een uitkering, pensioen, partneralimentatie en studenten.

Mijn inkomen is ongeveer €13.500 per jaar inclusief de aanvulling van de belastingdienst.

www.gemiddeld-inkomen.nl/modaal-inkomen/

@Bernhard
Weer iets bijgeleerd... Ik dacht dat dat hetzelfde was als de mediaan ...
Mediaan=helft heeft meer, helft minder
Gemiddeld=som gedeeld door aantal
Modaal=top v.d. verdeling
Ik dacht dat modaal synoniem was voor mediaan... niet dus...
Ik leid aan medianomanie...

2.5 jaar geleden ben ik voor zijzelf begonnen.

Van huis uit ben ik slager en heb mijn vakdiploma's gehaald. Daarna heb ik bedrijfskunde gestudeerd en ben ik in diverse bedrijven productieleider geweest. Helaas heeft dat verrekte autisme behoorlijk in de weg gestaan om een mooie carrière op te bouwen. Vaste patronen, te eerlijk, recht voor zijn raap, geen flauwekul, minder toegankelijk voor collega's ed, waren in mijn geval de obstakels.

Ik had het behoorlijk gehad met het bedrijfsleven en alles er om heen.

2.5 jaar geleden ben ik terug gegaan naar mijn roots en heb een slagerij overgenomen, ik werk zo'n beetje 70/80 uur per week en heb nog nooit zo weinig verdient, maar dit geeft mij zoveel meer voldoening dat ik beslist niet meer anders wil.

Voldoening haal ik uit dit prachtige vak door veel producten zelf te maken, zelf alles in eigen hand te hebben, geen gezeik met collega's, ik ben de inkoop, productie, verkoop, administratie, pz en directie in een.

Het is welleswaar geen betaalde baan maar ik ben alleenstaande ouder van 2 opgroeiende zoons die ook allebei ASS hebben, inclusief het huishouden en alle bijkomende tralala, daar zou ik niet ook nog een baan bij kunnen hebben met mijn ASS.

Toen ik halverwege 20 was deed ik HBO v, maar liep vast op de stages, geen idee van mijn Asperger toen, daar kwam ik pas op mijn 41tigste achter. Kort na het stoppen van mijn studie raakte ik in verwachting van mijn eerste zoon, en daar was ik heel blij mee, helaas hield mijn huwelijk geen stand maar ik heb het toch maar mooi geflikt in mijn eentje, niet altijd even makkelijk maar mijn zoons zijn dik tevreden.

Ik heb mezelf ziekgemeld per 1 januari van dit jaar. Mijn autisme en vooral de somberheid, de geringe wilskracht die in de loop der jaren is ontstaan. Alles bij elkaar heeft er voor gezorgd dat ik er helemaal doorheen zat. Te lang "normaal" willen meedoen en maar doorgaan. Het sociale, de frustratie, het niet begrepen worden en nooit op waarde geschat worden. Het is een opstapeling en kwam ik helemaal klem te zitten, burn out 2.0.
Nu gaat het gelukkig wat beter. Mensen die mijn postings hebben gelezen dat het al een hele tijd strugglen is. Het heeft moeite gekost om aan het idee te wennen dat ik wellicht nooit meer zal werken. Dat ik me al die jaren voor de gek heb gehouden. Ik kan niet zonder inkomen, maar een zw uitkering nu en een WIA uitkering wellicht later zou de armoede het hoofd moeten kunnen bieden. Ik heb altijd goed verdiend en ben nu met mijn ZW-uitkering ongeveer 60% van mijn inkomen kwijt. nu heb ik meer rust gehad afgelopen maanden en gaat het wat beter. Nog steeds vind ik het lastig om helemaal niets te doen. Al doe ik thuis van alles, wanneer ik helemaal alleen ben. Nu werd ik gebeld door een ex-collega en die vroeg of ik beschikbaar was. Ik kan dus vrij makkelijk weer beginnen heb ik het idee. Nu het wat beter gaat, heb ik daar heel erg twijfels over. Houd ik mezelf voor de gek? Ben ik eigenwijs en dom om te denken dat het misschien toch kan?

peterf schreef : Ben ik eigenwijs en dom om te denken dat het misschien toch kan?

Ik denk dat je die vraag het beste zelf kunt beantwoorden door jezelf een paar vragen te stellen:

1. Is het werk veranderd in de tijd dat ik er niet was?
2. Ben ik veranderd in die periode? Met name op het gebied van weerbaarheid?

Als het antwoord op beide vragen Nee is, lijkt het me geen verstandige keuze.